Ta historia przydarzyła się naprawdę.
Do dziś jej nie wyjaśniono. Moja przyjaciółka z wakacji,
Ania, miała młodszą siostrę Karolinę. Karolina miała
10 lat i pasjonowała się duchami, zdarzeniami paranormalnymi. Pewnego dnia Karolina
wróciła przejęta do domu i zaczęła rozmawiać z Anią. Była podniecona i zdenerwowana. Mówiła, że dowiedziała się od
koleżanki, że ktokolwiek o północy, z lustrem, świecą i świętym obrazkiem dwunastokrotnie
wypowie słowa "Krwawa Mary", zostanie porwany przez pociąg Widmo i będzie w nim straszył już na zawsze...
Anka zignorowała to z kpiącym uśmieszkiem. Następnego dnia rano w łóżku nie było Karoliny.
Przerażona mama odkryła kołdrę i... jej oczom ukazała się spora kupka jakby popiołu ułożona w kształt ciała....
Karoliny. Od tamtej pory nikt nie znalazł Karoliny, choć szukała jej policja nie tylko w rodzinnym
mieście. Pewnego dnia Ania wkładała do pudełek rzeczy Karolinki. Płakała. Za książkami młodszej siostry
znalazła fioletowy notesik z napisem DIARY. Otworzyła i zaczęła przeglądać. Karolina pisała tam
o różnych rzeczach. O nudnych urodzinach koleżanki, o otrzymaniu niesprawiedliwej pały z matmy,
o śmierci ukochanego psa i kupnie nowego... Ostatnia zapisana strona była na pół oderwana.
Karolina napisała tam dokładnie to: "Trzeci stycznia 1999 roku, 00:01 Jest minuta po północy, wymówiłam
tajemne słowa "krwawa Mary" dokładnie tak, jak mówiła Aśka... I nic. Zastanawiam się, c"
Nie było dokończone. Ale na ostatniej stronie notesu róg strony był zagięty. Pod zagiętym rogiem bardzo
cienką kreseczką czegoś czerwonego był narysowany pociąg...

Martyna miała wtedy 14 lat. Była akurat na wakacjach z
rodzicami i starszą, 19-letnią siostrą - Marzeną. Trzeciego dnia wycieczki
rodzice uparli się, żeby wybrać się do muzeum archeologicznego. Był to
duży, zbudowany z jasnej cegły budynek. Rodzinka weszła do środka.
Wykupili bilety i ruszyli zwiedzać. Martyna w muzeum czuła się dość nieswojo.
Być może dlatego, że w żadnym z pomieszczeń nie było okien. Pojedyńcze
kinkiety wiszące na suficie dawały efekt półmroku. Również wystawa była
dość nietypowa - woskowe figury za szklanymi gablotami przedstawiały
dawnych ludzi. Martyna szła przodem - nigdy nie potrzebowała zbyt wiele
czasu na oglądanie. Nagle doszła do wystawy poświęconej starożytnemu
Egiptowi. Przestraszyła się trochę na widok sarkofagu i mumii, dlatego
podskoczyła i odwróciła się. Wtedy doszła do niej Marzena. - Marti, nie
wygłupiaj się. To sztuczne - wskazała podbródkiem na mumię w bandażach,
nawijając na palec kosmyk szkarłatnych farbowanych włosów. - Uhm. Wiem -
ledwie mruknęła Martyna, kiedy światła pogasły. Dziewczynka
krzyknęła. Otaczała ją zupełna ciemność, usłyszała pełne zdziwienia
i strachu krzyki rodziców i Marzeny. Usłyszała też trzask rozbijanego
szkła i dziwny odgłos... jakby jęk, ale nie wydała go ani Marzena,
ani żadne z rodziców... Po chwili światła się zapaliły. Rodzice podbiegli do
Martyny. - Wszystko w porządku...? To tylko awaria, ale można się wystraszyć, co?
- zapytał tata. - Gdzie Marzenka? - padło pytanie mamy. Chyba tylko Martyna
zauważyła kosmyk szkarłatnych włosów, który wydostał się spomiędzy bandaży
'sztucznej' mumii za gablotą... Ale nie, rodzice także to zauważyli. Wybito szybę i
wyjęto z gabloty martwą już Marzenę... Odbył się pogrzeb. W nocy tegoż dnia
Martyna usłyszała jęk... taki sam, jak wtedy w muzeum... Jednak tym razem był on
wypełniony wściekłością i niezadowoleniem... A więc strzeż się. Bo pewnego dnia
mumia może zapukać też do Ciebie!

Martyna miała wtedy 14 lat. Była akurat na wakacjach z
rodzicami i starszą, 19-letnią siostrą - Marzeną. Trzeciego dnia wycieczki
rodzice uparli się, żeby wybrać się do muzeum archeologicznego. Był to
duży, zbudowany z jasnej cegły budynek. Rodzinka weszła do środka.
Wykupili bilety i ruszyli zwiedzać. Martyna w muzeum czuła się dość nieswojo.
Być może dlatego, że w żadnym z pomieszczeń nie było okien. Pojedyńcze
kinkiety wiszące na suficie dawały efekt półmroku. Również wystawa była
dość nietypowa - woskowe figury za szklanymi gablotami przedstawiały
dawnych ludzi. Martyna szła przodem - nigdy nie potrzebowała zbyt wiele
czasu na oglądanie. Nagle doszła do wystawy poświęconej starożytnemu
Egiptowi. Przestraszyła się trochę na widok sarkofagu i mumii, dlatego
podskoczyła i odwróciła się. Wtedy doszła do niej Marzena. - Marti, nie
wygłupiaj się. To sztuczne - wskazała podbródkiem na mumię w bandażach,
nawijając na palec kosmyk szkarłatnych farbowanych włosów. - Uhm. Wiem -
ledwie mruknęła Martyna, kiedy światła pogasły. Dziewczynka krzyknęła.
Otaczała ją zupełna ciemność, usłyszała pełne zdziwienia i strachu krzyki
rodziców i Marzeny. Usłyszała też trzask rozbijanego szkła i dziwny odgłos...
jakby jęk, ale nie wydała go ani Marzena, ani żadne z rodziców... Po chwili
światła się zapaliły. Rodzice podbiegli do Martyny. - Wszystko w porządku...?
To tylko awaria, ale można się wystraszyć, co? - zapytał tata. - Gdzie Marzenka? -
padło pytanie mamy. Chyba tylko Martyna zauważyła kosmyk szkarłatnych
włosów, który wydostał się spomiędzy bandaży 'sztucznej' mumii za gablotą...
Ale nie, rodzice także to zauważyli. Wybito szybę i wyjęto z gabloty martwą już
Marzenę... Odbył się pogrzeb. W nocy tegoż dnia Martyna usłyszała jęk... taki
sam, jak wtedy w muzeum... Jednak tym razem był on wypełniony wściekłością i
niezadowoleniem... A więc strzeż się. Bo pewnego dnia mumia może
zapukać też do Ciebie!